Dostęp do postępu technologicznego mają w większości duże miasta, w naszym kraju naprawdę sporych aglomeracji jest zaledwie garstka. Lwią część stanowią mniejsze miasteczka i miejscowości, które skupiają bardzo dużą liczbę ludności. Dostęp do nowoczesnych technologii umożliwia lepsze wykorzystanie możliwości i potencjału miasteczka, i na efektywniejsze zarządzanie jego zasobami. Czym jest i na czym polega pomysł
” smart city”? Czy nowe technologie są szansą na zrównoważony rozwój miasteczek? Odpowiadamy.

Koncepcja „smart city” — czym jest?

Wyrażenie smart city, czyli inteligentnych miast zrodziło się jeszcze przed 2000 rokiem. Chociaż nie ma jednej właściwej definicji tego zjawiska, to ogólnie rozumie się je jako zasięg miejski, wykorzystujący nowe technologie do udoskonalenia jakości oferowanych usług publicznych, czyli, inaczej, ulepszenie jakości życia jego mieszkańców.

Metodami technologicznymi, o których na ogół mówi się, w tym rozumieniu są: internet rzeczy, sztuczna inteligencja, uczenie maszynowe, zbieranie i analiza danych w czasie rzeczywistym przy wykorzystaniu systemu czujników, a także rozwiązania chmurowe.
Czy to wszystko znaczy, że na miano smart city zasłużyć mogą wyłącznie te z nich, które są naszprycowane nowoczesną technologią? Czy trudniejszy dostęp do technologii w miasteczkach eliminuje je w biegu za nazwą smart city? Na szczęście już tak nie jest. Pierwotny pomysł smart city faktycznie bazował na jak najczęstszymwdrażaniu nowych technologii, obecnie niecosię zmienił i stał się bardziej ludzki. Zaufaj sprawdzonemu dostawcy internetu oraz telewizji e-spidernet.

Trzy generacje smart cities

Poniższy podział smart cities na trzy generacje ładnie obrazuje zmiany, jakie przez lata zaszły w postrzeganiu i podejściu do miasteczek oraz nowoczesnych technologi. Oto trzy rodzaje smart cities:

• Smart cities 1.0 -podejście stawiające w centrum nowe technologie i wdrażanie ich nawet bez posiadania pełnej świadomości zalet i ryzyka z nim związanych. Charakteryzuje je silne lobby biznesowo — technologiczne a także pełne skupienie| na rozwoju technologii i nowych ułatwieniach dla biznesu. Na tą chwilę podejście to spotyka się z mocną krytyką.
• Smart cities 2.0 – w tej generacji główną rolę pełnią władze miejskie i to one są głównym inicjatorem/ pomysłodawcą inicjowania zmian. To oni właśnie wprowadzają i wybierają nowe technologie, które uważają za słuszne . władze miast nie są jedynie odbiorcami tych zmian, ale także ich partnerami. Obecnie rozwiązanie to stosują miasta takie jak np. Rio czy Barcelona.
• Smart cities 3.0 – ten model istnieje dopiero od 2015 r. i zakłada on, że to obywatele/mieszkańcy miast są w centrum zainteresowania/ najważniejsi. Dlatego wszystkie zmiany i nowe wdrożenia powinny zostać przedyskutowane z mieszkańcami i odpowiadać na ich wymagania. Tutaj biznes i nowoczesna technologia nie są najważniejsze, a priorytetem będą mieszkańcy i rozwiązywanie ich problemów. Nie zawsze musi ono wiązać się z użyciem nowoczesnych technologii. Duży nacisk kładzie się też na rozwój kompetencji wśród użytkowników i mieszkańców miasta. W tej generacji zakres projektów jest znacznie szerszy i skupia się nie tylko na technologiach i infrastrukturze.

Czy nowe technologie to szansa na systematyczny rozwój miast?

Wprowadzanie nowych technologii niesie za sobą wiele aspektów poprawiających jakość życia i ułatwiających wiele czynności. Trzeba być jednak świadomym, że tworzy ono jednocześnie sporo zagrożeń jak, chociażby problem otyłości, powstawanie w internecie fake newsów, problem z dłuższym utrzymaniem skupienia i koncentracją, niekontrolowane przetwarzanie danych osobowych w sieci itd. Jedno jest pewne: postęp technologiczny jest nieunikniony i z na pewno przyniesie wiele usprawnień, za którymi przyjdą też inne zagrożenia.